Ослепен од магливиот мрак на сопствениот ум, човек не знае да види амберно сонце. Можеби е суптилен премин од разум кон неизмерно малигно битисување, или е, со зборовите на поетот – инспирација.
Она што е нијанса надеж за проникливите е безначајна зимска појава за обичните; незабележлива.
Под тоа амберно сонце еднаш си живееше една мала дама со жолта шапка. Ѝ фрлаше сенка, ама знаеше дека не беше од шапката.
Многу зими се вгнездија, но една пуста зимска ноќ малата дама се запраша: „Зошто сум толку не-иста?“. Чукна часот на скудноста; час на самотија; време на бесконечност, а чувственоста бдее – доаѓаат посити времиња.
Не стигнаа.
Еднаш на 25 години, во синилото на глувото доба изгрева амберно сонце со зраци од надеж за други земји.
Малата дама со жолтата шапка застана да погледне во сонцето, ама куветот негов не ги заслепи зелените очиња што со неземска леснотија продреа низ него. Скаменети корени, па скаменети огништа. Чекори по калдрми кои не беа нејзини. Задишувања од воздух кој ѝ го споболе духот. Самотијата ѝ стана сопатник, а кога тој остаре, г-ѓица Параноја си го присвои столот за нишање. Мудрувајќи, се нишаше пресилно и го скрши.
Амберното сонце светеше, а животот минуваше. Сенките не ја напуштија малата дама. Сфати што ги фрлаше на неа дури по четврт век битисување.
Фросина Анѓелкоска
