Како што автобусот полека намалуваше од својата брзина за да застане на следната автобуска постојка, кондуктерот помина со поглед долж внатрешноста на автобусот и бел колебање извика „Само шестмина!“. Автобусот застана. Кондуктерот изброја шест патници на кои им дозволи да влезат, им наплати карта и ѕвонна како знак автобусот да тргне. Притоа, како што автобусот се придвижуваше, тој им се обрати на оние патници кои не успеаа да влезат – „Извинете почитувани, во моето срце има многу место, но автобусот е полн.“, така што на постојката остави насмеани лица кои сеуште чекаа следниот автобус да дојде.
Понекогаш не е битно што правиш, туку начинот на кој го правиш.
„Книгата на пријателство“ – Френсис Гај (1997)
